Fuck algoritmes
We hopen dat we niemand tegen het zere been schoppen. Maar kunnen we stoppen met reclame te beschouwen als een aan wiskunde grenzende wetenschap? Als een over gerationaliseerde verkooptruc, waarbij alles in dienst staat van efficiency en resultaat? Waarbij niks meer op onderbuik mag, we niemand nog proberen in het hart te raken en álles ondergeschikt is aan data en algoritmes?
Copywriters Demi en Mart doen uitspraak.
Rare lui, die bureaumensen. Ze vinden echt, altijd, overal wat van. Bij de gemiddelde meeting komen er meer visies ter tafel dan kopjes koffie. Daarom geven we iemand zo nu en dan de kans om effe lekker ongestoord uit te razen over iets wat hem of haar aan ’t hart gaat. En vaak snijdt het nog hout ook. Dit is: Het Pleidooi.
We maken geen reclame voor doelgroepen, maar voor mensen. Open deur misschien, maar hoe kan het dan dat we tijdens het reclamemaken de mensen steeds meer uit het oog verliezen? Dat steeds meer advertenties, banners, webteksten en andere uitingen niet meer voortkomen uit oprechte aandacht en interesse van mens op mens, maar na een druk op de knop uit het zoveelste algoritme komen rollen?
Uitgerangeerde caissières
Een algoritme dat nu veel stof doet opwaaien is ChatGPT. Een slimme copy computer die je maar een opdracht hoeft te geven en poef: er wordt een perfecte tekst in foutloos Nederlands uitgespuugd. Begrijp ons niet verkeerd. Prachtig dat dit er allemaal is en zelfs heel handig als je een keer om tijd verlegen zit of even op weg geholpen moet worden. Maar alsjeblieft, laten we dit zien als een mooie aanvulling en zeker niet als een vervanging van de creatieve, goed doordachte pennenvlijt van copywriters. In godsnaam, laten we dit niet vergelijken met de zelfscanner van de Appie. En copywriters beschouwen als uitgerangeerde caissières.
Niemand leest advertenties
Want heel inspirerend en onderscheidend is die fabrieksmatige letterbrei natuurlijk niet. ‘t Leest allemaal lekker weg, hoor. Daar niet van. Maar ’t leest ook als een spreekbeurt. Als een opeenstapeling van zoutloze feiten. “Niemand leest advertenties”, zei reclamegoeroe Howard Gossage ooit. “Ze lezen wat hen interesseert en soms is dat een advertentie.” Interesse wek je niet met een voorgekauwd robotrelaas. Dus moet communicatie vooral een snaar raken. Niet informeren, maar inspireren. Meer zeggen door minder te vertellen. En ja, soms moet je dan ook gewoon je hart volgen. En niet gedachteloos achter het zoveelste nieuwe speeltje aanhollen.
Spanning, verwondering en verleiding
Eén van de meest treffende omschrijvingen van algoritmes: if this, than that. En dat is ook hun grootste beperking. Algoritmes volgen de logica. Maar mensen hebben ook nog… hoe heet het ook alweer? Oh ja. Emotie! Dus mag het wat menselijker? En wat minder voorspelbaar, smakeloos en politiekcorrect? Daarom deze schaamteloze shout out naar old skool reclame, die nog draaide om liefde voor het vak. Waar nog tijd en energie werd gestoken in creativiteit. Waar je nog om kon lachen of zelfs een traantje om kon laten. Die er niet op uit is om je door een funneltje te douwen, maar om je hart te veroveren met spanning, humor, verwondering en verleiding. Reclame door mensen, voor mensen. Think Human!